A było to tak: jakiś czas temu pomogłam koleżance wyprowadzić boks, którym zajmowała się w schronisku. I poznałam wtedy dwie sunie, które skradły mi serce. Jedna, trochę młodsza i bardzo chudziutka nazywała się Rosja ( do schroniska trafiła skrajnie wychudzona i z nowotworem na jajnikach). Druga, sędziwa babcia, miała na imię Etna. To schroniskowe imiona, nic nie znaczą dla psiaków. Dla psiaków liczy się tylko jedna rzecz w schronisku – by przetrwać. Wychodziłam z nimi czasem na krótkie spacery, robiłam zdjęcia, ogłaszałam w internecie, ale nic się nie zmieniało. Pewnego dnia zadzwonił do mnie mój Tata i zapytał o te dwa psiaki. Wiedziałam już co się święci 🙂 – pojawiła się dla suń szansa na najlepszy dom na świecie. Moi rodzice zaczęli się zastanawiać nad adopcją Rosji i Etny. Odwiedzałam je w schronisku, nakręciłam krótkie filmiki, robiłam zdjęcia, obserwowałam i rzetelnie opowiadałam Rodzicom co tam u nich słychać. Po paru tygodniach zapadła decyzja, że Tata zabierze psiaki do domu. Załatwiłam adopcję poza Kraków w Krakowskim oddziale Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami i czekaliśmy na weekend kiedy Tata miał przyjechać do Krakowa po Rosję i Etnę.

Niestety w środę, trzy dni przed tym jak miała jechać do domu, Rosja trafiła do schroniskowego ambulatorium. była w bardzo ciężkim stanie – nie chciała jeść, miała biegunkę i wymiotowała. Miała tak niskie ciśnienie, że weterynarz nie był w stanie pobrać jej krwi do badania… Tego samego dnia niestety Rosja zmarła – pękł jej guz na wątrobie. Nie doczekała adopcji, była tak chora, że nie wiadomo nawet czy zostałaby wydana przez schronisko. Środa była smutnym dniem.

Oczywiście mój Tata zjawił się w sobotę po Etnę i wieczorem dojechaliśmy (mój tata, psiak i ja) do moich rodziców. Etna praktycznie od razu zrobiła w samochodzie kupę, po czym szybko poszła spać. O godzinie punkt 14.00 zerwała się na równe nogi i zaczęła łazić tylnej kanapie samochodu. Czemu? Bo o 14.00 psy w schronisku są karmione… Łaziła do około 15.00 po czym znów zasnęła. Dojechaliśmy spokojnie do domu. U rodziców Etnę przywitał zaskoczony Robercik i Berek (przyjechał z A. z Krakowa). Robercikowi średnio podobała się nowa koleżanka – do tej pory to on był panem podwórka. Wobec Etny stosował swoją ulubioną taktykę taranowania wszystkiego i wszystkich co wyraźnie drażniło małą sunię. Natomiast Berek jej się bał i delikatnie obwąchiwał z odległości. Etna wyraźnie łaziła za Berkiem :). Przez całą niedzielę psy się kręciły i próbowały dogadać. Robercik latał jak nakręcony i kontrolował towarzystwo. Berek gapił się zdziwiony, a Etna szukała wszędzie żarcia. Wieczorem wracaliśmy z Berkiem do Krakowa. Przy pakowaniu samochodu i, co najważniejsze, jedzenia Berek nie wytrzymał i położył Robercika na łopatki. Robercik nigdy nie był nauczony, czym jest „wynocha!” wśród psów. W schronisku mieszkał z małymi psami i taranował wszystkie po kolei. Doigrał się od Berka. Biorąc pod uwagę charakterki Robcia i Berka, aż dziwne, że do spięcia między nimi doszło dopiero teraz… Mam tylko nadzieję, że teraz takie zachowa nie będą się powtarzać z byle powodu :(.

A Etna? Wczoraj odwiedził ją weterynarz. Ocenił, że sunia ma minimum 12 lat. Jest głucha, albo bardzo źle słyszy. Ma też słabe serduszko i stąd są jej duszności i ciężki, świszczący oddech. Ogólnie nie jest tak źle, bo psiak ma sporo energii – Etna ciągle krąży po domu i szuka jedzenia. Około 14.00 szczeka i panikuje, gdy nie ma michy. W nocy śpi jak zabita, bo po całym dniu łażenia już nie ma siły na nic innego. Zdarza jej się nasikać w domu, nawet chwilę po powrocie z ogrodu. Sunia potrzebuje czasu by zrozumieć, że żarełko będzie i nie zniknie. Już przyuważyła, gdzie są kaloryfery i gdzie warto się położyć, żeby było ciepło ;). Mam nadzieję, że Etna odnajdzie się w nowej sytuacji, uspokoi i zacznie cieszyć nowym domem, bo trafiła świetnie :). Korzystając z okazji przesyłam moim cudownym Rodzicom uściski, bo adoptując Robcia i staruszkę Etnę robią coś naprawdę niesamowitego.
Kochani, i tutaj jeszcze jedna mała prośba do Was – w jednym z boksów którymi się zajmuję mieszka 12-letni Fafik. Piesek jest niezwykły, bardzo kontaktowy i wesoły. Niestety w schronisku tkwi już od lat i nikt się nim nie interesuje. Fafcio jest „ofiarą” swojego zwykłego wyglądu, nieatrakcyjnego już wieku, schroniskowego zaniedbania (brudny i poczochrany). Będę wdzięczna jeśli puścicie w internet ogłoszenie Fafika. Moc internetu jest ogromna i może ktoś zakocha się w nim i da mu dom na starość. Zdaję sobie sprawę, że czytanie o dramatach i smutkach jest nieatrakcyjne i ludzie automatycznie tego unikają (sama to robię), jednak wiem, że robiąc mało, ale jednak robiąc to, można bardzo pomóc psiakowi i wyjąc go ze schronu. Takie życie za kratami nie ma sensu 😦