W poszukiwaniu miejsc gdzie mogę zabrać Berka na spacer trafiłam do Amstelparku – jednego z większych i bardziej popularnych parków w Amsterdamie. Jest to bardzo popularne miejsce wśród turystów jak i Amsterdamczyków. Park jest duży, bardzo sprytnie zaprojektowany, zróżnicowany i po prostu ciekawy. Można spacerować po szerokich eleganckich alejkach, ale również zaszyć się wśród drzew na ławce w cieniu.

Dla dzieci przygotowano świetny plac zabaw, elektryczną kolejkę, która jeździ wokół parku i mini zoo. Dorośli za to mogą podziwiać super rzeźby, ciekawe okazy roślin, lub po prostu odpocząć od miejskiego zgiełku. Amstelpark został założony w 1972 roku z okazji Floriady, czyli pokazów ogrodów, które odbywają się co 10 lat. Niektóre elementy wystawy przetrwały do tej pory jak np. oranżeria i Glazen Huis (dom ze szkła).

A co z psami i psiarzami w Amstelparku? No cóż – w Amstelparku psy spacerują na smyczy. Nie można też jeździć po parku na rowerach. Jeśli jesteśmy w stanie zapewnić psu ciekawy spacer na smyczy to Amstelpark jest naprawdę godny polecenia. Wszystko zależy przecież od psa i człowieka. Polecam jednak, tak czy inaczej, pory kiedy w parku jest mniej ludzi. Amsterdam to miasto, gzie każda wolna przestrzeń jest w jakiś sposób zagospodarowana (każda!) i w parkach jest podobnie.
Co jest ważne? W Amsterdamskich parkach, praktycznie wszystkich, mieszkają zdziczałe króliki.  Berek od samego ich zapachu (bo widział je raptem kilka razy i to z daleka) dostawał myśliwskiego szału. Obecność królików trzeba brać pod uwagę, bo nie sposób ich nie spotkać. Berek przez ponad 2 godzin spaceru po Amstelparku tropił praktycznie cały czas! Po powrocie do domu był wyczerpany, więc niby fajnie, ale… ja byłam wyszarpana i sponiewierana przez 25 kilogramów psich mięśni, bo Berek szedł jak burza z nosem po ziemi. Każdy kto kiedykolwiek tropił użytkowo z psem wie jak się prowadzi psa po śladzie, jak wtedy pies pracuje i jakie ma tempo, a właśnie to robił Berek w Amstelparku. Ręce miałam wyciągnięte chyba do kolan, byłam zła jak osa i po prostu wyczerpana fizycznie i psychicznie. Berek zziajany, zmęczony i otępiały. Tropiąc smrody królików olewał inne psy, nawet zignorował stado lam i kangura albinosa w mini zoo. Nie zauważył cielaka i owiec w zagrodzie przy placu zabaw dla dzieci. Nie był też w stanie skoncentrować się na tyle by zauważyć, że pod drzewem za płotem stoją dwa bawoły… No cóż. Ale wiedział pod którym krzakiem siedzą króliki. Jak tylko wydostaliśmy się z parku i minęliśmy okoliczne krzaki, Berek zaczął przytomnieć – i jakby nigdy nic – znów szedł przy nodze, co jakiś czas na mnie zerkając. I taki cały zasmarkany, opluty, dyszący wylądował znów na ziemi z miną pt „Chyba nie wiem co to było, nie wiem co się działo, ale fajnie że jesteś i mogę sobie tak sobie znów koło ciebie iść”. Myślałam, że się popłaczę.

Tak więc parki w Amsterdamie dla mnie i Berka odpadają. Nie mam pretensji do mojego psa, że tak się zachowuje i staram się nie porównywać  go do lokalnych psów dla których te zapachy to coś normalnego.  Staram się, ale nie zawsze mi to wychodzi… Przyznaję, że jest ciężko i miewam dość. Dlatego chcę przestrzec, że zwiedzając Amsterdam z psem, trzeba brać pod uwagę, że dla naszego czworonoga wyprawa do tutejszego parku może być lotem w kosmos. Wiem, że nie każdy pies lubi tropienie aż tak jak Berek, ale też nikt nie jest w stanie przewidzieć co zrobi jego pies, gdy zanurzy się w króliczych oparach o intensywności wcześniej niespotykanej. Ja już wiem co zrobi Psi Ryj – i morał z tego jeden: co tam kangur albinos – najważniejsze, że są króliczki.Osobiście chyba nigdy nie będę fanem obsady filmu „Bambi”. W tym temacie raczej będę się skłaniać w stronę wizji Monty Pythona…