Przeprowadzenie się gdzieś, w naszym przypadku do innego kraju, to coś zupełnie innego niż wakacje, czy wypad na weekend. Zapewne jest też inaczej, gdy człowiek przeprowadza się często i ma po prostu w tym doświadczenie. Bo jak najbardziej można się tego „nauczyć”.

W obecnych czasach pozałatwianie różnych spraw zwykle nie jest skomplikowane. Jest internet, gdzie można niby znaleźć informacje na różne tematy. Potem przeważnie ma się możliwość dostania się do urzędu, lub miejsca gdzie dana rzecz może być do końca załatwiona – a to komunikacją miejską, a to samochodem. Poruszamy się w obrębie jakiś określonych miejsc o podobnym poziomie rozwoju cywilizacyjnego (oczywiście nie zawsze). Natomiast jeśli szykuje się większa i bardziej skomplikowana wyprawa, to jesteśmy już albo profesjonalistami i wiemy co robimy, albo zakładamy, że może być ekstremalnie i przygotowujemy się na „każdą ewentualność”. Jest też trzecia opcja, odnosząca się do właścicieli psów, – nie bierzemy ze sobą psa w takie miejsca, na taką wyprawę. I nie ma w tym ani niczego złego, ani dziwnego. Mogę nawet powiedzieć, że to rozsądne 🙂

Przenieśliśmy się na jakiś czas do Holandii. Kraj to jest piękny, wysoko rozwinięty, wygodny. Założyliśmy, że tu, w Holandii, może być tylko … łatwiej. A to nieprawda.

System

W Holandii wszystko jest świetnie zorganizowane i człowiek naprawdę może z tego skorzystać, ale tylko i wyłącznie dostosowując się do zasad tutaj narzuconych. Niby logiczne, bo w końcu jesteśmy tu gośćmi i trzeba się przystosować do zasad tu panujących. Tylko są pewne warunki, które mogą utrudniać na początku wskoczenie w trybiki holenderskiego systemu.

Świadomość problemu

Żeby rozwiązać jakiś problem, trzeba dowiedzieć się o jego istnieniu. Gdy już wiemy, że coś się dzieje i warto byłoby się tym zając, warto tego nie ignorować. A to sztuka, bo zawsze człowiekowi wydaje się, że może to wcale nie jest takie ważne, lub, że są rzeczy ważniejsze itp… Ale załóżmy, że namierzamy problem i postanawiamy go rozwiązać.

Bariera językowa i kulturowa

Rozmawianie na migi, lub za pomocą niezrozumiałych idiomów i skrótów myślowych jest zabawne na wakacjach przez maximum dwa tygodnie. I najlepiej, żeby ta rozmowa dotyczyła ustalenia ceny za lody na patyku, lub znaczka na pocztówkę. Nie podatków, zdrowia, czesnego na uniwersytecie lub ceny wynajmu mieszkania. Not fun! Rozmowy w urzędach nie są miłe w żadnym języku i nikt się tam nie śmieje, bo nie ma z czego…
Uzyskanie informacji, gdy niestety nie porozumiewamy się w danym języku, jest trudne. W Holandii praktycznie wszyscy mówią płynnie po angielsku, ale strony internetowe dotyczące spraw lokalnych a nie turystycznych nie zawsze mają wersję anglojęzyczną (bo niby dlaczego mają mieć?). Trzeba tłumaczyć, potem interpretować. A niby jak wpisać w Pana Google’a nasze zapytanie? Oczywiście, że się da, bo wszystko się da, ale zabiera to więcej czasu, bardziej frustruje, przynosi gorsze rezultaty i zdecydowanie bardziej męczy.

Finanse

Dla nas bardzo często rzeczą zaporową są holenderskie ceny. Finansowo w trybikach holenderskich jeszcze długo nie będziemy i w związku z tym odpadamy często na samym początku, gdy widzimy cenę jakiejś rzeczy lub usługi. Aż do momentu, gdy ignorować się już czegoś nie da… I wtedy zaczyna się bycie w rzeczywistości, a nie na wakacjach. Bycie w dołku, a nie na wyżynach życia (a wiecie, że Holandia jest poniżej poziomu morza…). Zaczynamy wtedy walkę, a nasze różnice kulturowe wydają się wtedy ogromne 🙂

Przykład: ubezpieczenie psa

Pisałam niedawno o tym, że podczas wizyty w Polce na święta, Berek rozchorował się na babeszjozę. Wyleczyliśmy psa, ale po powrocie do Holandii nadszedł czas na kontrolne badanie krwi. Zadzwoniłam do weterynarza, umówiłam Berka na wizytę i mimochodem podpytałam ile kosztuje takie badanie. Pani doktor powiedziała, że zwykłe badanie krwi kosztuje 92 euro, plus 35 wizyta… No i ja się poryczałam. Poryczałam się dopiero w domu, tuląc do siebie Psiego Ryja i wycierając łzy w jego długie uszy… I t jest ta frustracja o której pisałam wcześniej. Ten brak „fun’u”, gdy bariera czy to kulturowa, czy systemowa czy finansowa trwa więcej niż dwa tygodnie. A przecież nic się nie dzieje – pies będzie miał te badania krwi, bo damy radę je zrobić.

Ubezpieczenie

Efektem tego wszystkiego było wykupienie dla Berka holenderskiego ubezpieczenia. Wyszukałam informacji, zajęło mi milion godzin przeanalizowanie wszystkich ofert, wczytanie się w dane i ceny (po holendersku, z Panem Google), aż znalazłam coś co wydało mi się fajne. Wykupiliśmy ubezpieczenie w firmie Proteq Dier & Zorg. Oczywiście pierwsza stawka jest podwójna (dla takiego psa jak Berka to około 60 euro), potem będziemy płacić do miesiąc około 45 euro. Ubezpieczenie wydaje się całkiem dobre, bo zwracają nawet sporo od każdego rachunku u weterynarza, ale oczywiście są pewne ograniczenia. Co ważne – obejmuje też całą Europę i można do spa wezwać karetkę. Oczywiście najbliższe badanie krwi Berka nie załapie się pod tą polisę.

Pies to luksus

W Holandii posiadanie psa to luksus. I moim zdaniem tak powinno być. Czemu? Bo w Haarlemie, mieście gdzie mieszkam, w lokalnym schronisku jest około 10 bezdomnych psów… Nie każdego tutaj stać na psa, bo posiadanie czworonoga wiąże się z ogromnymi kosztami. Jeśli zachce nam się oszczędzać i psa nie ubezpieczymy i zaniedbamy jego stan zdrowia, to najprawdopodobniej nie będzie nas później stać na jego leczenie, a nawet ratowanie mu życia. I zostaniemy, jako właściciele, pociągnięci do odpowiedzialności, bo…

…jeśli piesek się znudził, albo zaczął przeszkadzać to aby oddać zwierzę do schroniska trzeba zapisać się na listę oczekujących. Nie da się przywiązać psa do płotu i zwiać. Wszystkie psy mają chipy i takiego właściciela – tchórza da się namierzyć. Schronisko nie gwarantuje, że przyjmie psa od razu, a człowiek i tak musi zapłacić za to minimum 100 euro (jeśli pies nie wymaga leczenia). Adopcja za darmo, bo dziś ładny dzień i sobie podjedziesz do azylu obejrzeć pieska? O nie! Sam koszt adopcji to 150 euro ( w schronie w miejscowości gdzie mieszkam), a nie wiem jakie są związane z tym procedury – zapewne nie jest to proste. Trzeba zaznaczyć, że większość psów w Holandii to psy rasowe i zadbane.

My ubezpieczaniem psa w Holandii zajęliśmy się za późno i dlatego musimy zapłacić pełną stawkę za wizytę i badania. Niestety brak znajomych miejscowych psiarzy może dać się we znaki w tym przypadku. Mam tylko nadzieję, że teraz już będzie spokojniej i Ryjowa kontrola u weterynarza nie będzie mi spędzać snu z powiek. Ot, takie małe „horrory” 😉

A jak Wy myślicie – czy takie podejście do posiadania psa jest dobre? Wywieranie presji na ludziach, by zastanawiali się co robią, gdy biorą psa, bo prawa i obowiązki właściciela czworonoga są bardzo egzekwowane.