Osoby, które zaglądają na nasz fanpage na FB (klik), lub które czytały ten post (klik) mniej więcej orientują się, że obecnie zmagamy się z Berkowymi nabytymi lękami. Obecnie przebywam w Polsce i w tym wpisie chciałabym pokrótce napisać co u nas słychać.

Liczyłam, że zmiana otoczenia pomoże Berkowi w walce ze strachem, bo problemy zaczęły się na spacerach w Holandii. Często taki „reset” psiej głowy działa. W Holandii Berek po ciężkim zapaleniu pęcherza zraził się do jednego miejsca spacerowego. Założyłam, że być może jego strach przed polami i osiedlowymi uliczkami w holenderskim Hilversum mają szansę zniknąć, gdy zaczniemy chodzić gdzie indziej na spacery. Szybko jednak okazało się, że chociaż na początku, zaraz po przyjeździe do Polski, było zdecydowanie lepiej, to z każdym dniem Berek zapadał się w sobie. Obecnie na pola raczej wchodzi, ale przechodzimy tylko jakieś 50 metrów i Ryj nie wykazuje zainteresowania dalszym spacerem. Obecnie spacer uważam za sukces jeśli Berek nie wraca do domu na krótkich nogach, wystraszony. Stosuję się do podpowiedzi behawiorystki z którą konsultowałam się jeszcze w Holandii. Jednakże na tym etapie zdecydowałam, że i ja i Berek potrzebujemy pomocy i na początku grudnia czeka nas spotkanie z kolejnym psim specjalistą od behawioru. Niestety nie wiem co dalej robić i zdecydowałam, że muszę zwrócić się o pomoc. Psu lękowemu można nie być w stanie pomóc, ale także można bardzo zaszkodzić i pogłębić lęk robiąc jakieś mniej lub bardziej nieskoordynowane rzeczy.

Jak to wygląda?

Znam Berka jak własną kieszeń co nie znaczy, że nie potrafi mnie zaskoczyć. Moja wiedza na jego temat to jedno, a wiedza na temat psów to trochę coś innego. W zachowaniu Psiego Ryja widzę, że coś jest nie tak, ale nie potrafię do końca tego zinterpretować po psiowemu. Psy to bardzo skomplikowane zwierzęta i nie ulegajmy wrażeniu, że już wszystko o nich wiemy, bo to jest zgubne. U Berka widziałam, że coś się dzieje, ale ponieważ nie jestem behawiorystą czy innym psim specem, nie wiedziałam co się szykuje i do czego może jego początkowa niechęć do spacerów i zmiany w zachowaniu w końcu doprowadzić. Zapraszałam go by za mną szedł, zachęcałam, bawiłam się cisnąc by szedł dalej. I szedł, i często koniec końców przełamywał się i potem było latanie i super humor. Czyli metoda niby działała, nie? Aż pewnego dnia Berek nie poszedł za mną tylko usiadł i prosił byśmy odpuścili spacer. Musiałam się cofnąć do domu… Ryj już nigdy więcej nie poszedł na pola w Hilversum. Strach i niepewność którą czuł na spacerze, zapewne z powodu zapalenia pęcherza (ledwo się zaczynającego, szybko wyłapanego, bo mocz nosiłam do badania co 3-4 tygodnie, leczonego) to było za dużo i postanowił, że będzie unikać sytuacji w których tak się czuje, zamiast stawić im czoło.

W Polsce obawy przed spacerami zostały. Pęcherz już dawno wyleczony, wyniki badań rewelacyjne, USG zrobione – pies zdrowy. Fizycznie. Bo psia głowa jest chora…

Berek na spacerze prawie cały czas wygląda jakby czekał, że za chwilę coś się wydarzy. Jest czujny w ten niepozytywny sposób. Poddenerwowany, nerwowy, rozedrgany. Setery to psy niezwykle wrażliwe i, jak wiele razy już wspominałam na blogu, wszystko co robią robią całym sobą. Boją się też całym sobą. Strach w Berku „klika”. A ja, jako chyba jedyna osoba z Berkowego otoczenia, dostrzegam ten moment. To jest zmiana w Berka spojrzeniu, posturze, potem w zachowaniu kiedy do mnie biegnie z tym innym wyrazem pyska i wiem, że na dziś już koniec spaceru i musimy się ewakuować. Co go straszy? Nie wiem. Przestrzeń? Bieganie? Pola? Trawa? Tego raczej nigdy się nie dowiem.

Co teraz robimy?

Na początku grudnia widzimy się z behawiorystką, która podpowie mi co dalej. Obecnie próbuję nie zaszkodzić Berkowi czyli chcę by spacery były tylko pozytywne lub w najgorszym przypadku, neutralne. Wychodzę z nim na krótko i próbuję skończyć spacer zanim pojawi się strach. Krążymy po polu w kółko i nie nalegam by Berek gdziekolwiek szedł, jeśli sam nie pokaże, że jest ok. Jeśli zobaczę, ze nie ma nastroju na spacer to od razu zawracamy. Pomieszkujemy u moich rodziców, gdzie jest ogródek co pozwala mi na spokojnie pobawić się z Ryjem na zewnątrz. Na szczęście w domu i w ogrodzie Berek jest spokojny (jeśli nie słychać petard itp….), więc może bez stresu załatwić swoje potrzeby fizjologiczne i przewietrzyć futro bez narażania się na przytłaczające go bodźce.

Mi chyba jest ciężej niż Berkowi

W Polsce mam kontakt z super weterynarzem, który ma naprawdę wspaniałe podejście do zwierząt. Jest też jedynym znanym mi lekarzem weterynarii, który nie ma w gabinecie szafy bzdetnych karm od sponsora… Gdy czegoś nie wie to odsyła do specjalistów. Zawsze czuję, że chce dla mojego zwierzaka jak najlepiej i to właśnie one są jego pacjentami, a nie właściciel i jego portfel. Cała moja rodzina i rodzina mojego A. właśnie u niego od lat leczy swoje zwierzaki. Właśnie do niego zwracam się o poradę w sprawie Berka prawie zawsze gdy jestem w Polsce. Tak też było i tym razem. Zaczęłam myśleć o psychotropach dla Ryja. Jednak po rozmowie z naszym weterynarzem postanowiłam jeszcze zaczekać, a na pewno ponownie na spokojnie skonsultować się z behawiorystą i podjąć się pracy z psem. Dać mu czas.

Gdy siedziałam u naszego weterynarza w gabinecie, przyznając się do tego jak bardzo załamana, przybita, sfrustrowana i bezradna czuję się patrząc na to co dzieje się z Berkiem, usłyszałam od niego dwie wspaniałe rzeczy:

• Berek jest szczęśliwy w domu i w ogrodzie gdzie radzi sobie na swój sposób z tym co go przytłoczyło i na co nie był przygotowany. To nie jest złe. Ma prawo do takiej reakcji. W domu i w ogrodzie jest w stanie wypocząć. Nie jest w stanie ciągłego napięcia i stresu.
• Gdy psa boli noga dla właściciela jest naturalne, że nie ciągnie go na długi spacer. Gdy psu coś dolega w głowę, niech to będzie strach i niepokój, ludzie koniecznie zaczynają z tym inwazyjnie walczyć… Ale czy tędy droga? Czemu dajemy psu czas by zrosła mu się złamana kończyna, ale nie jesteśmy gotowy dać mu czasu by poradził sobie ze złamaną duszą i wymęczoną psychiką? Pies nie powie nam co jest nie tak, a ten brak możliwości skomunikowania się ze zwierzęciem jest kluczowy – nie znaczy to, że mamy więcej praw wobec ich leczenia i tego jak je traktujemy. To tylko znaczy, że musimy być gotowi na to, że się możemy mylić z diagnozą.

Postanowiłam, że dam Berkowi szansę na walkę ze strachem, wspierając go w tym jak tylko mogę. Przez jakiś czas będę to działać więcej na jego niż na swoich zasadach. Dlatego najpierw będzie behawiorysta i moja praca z Ryjem. Jeśli nie będzie poprawy, albo będzie pogorszenie stanu Berka, to zobaczymy co dalej.

Berek zawsze był dla mnie wsparciem. Tworzyliśmy dwuosobową drużynę, która nigdy nie planowała przyjmować innych zawodników. Było nam super we dwoje. A tu nagle z duetu zrobiło się trio – dołączył do nas Berkowy lęk. Niestety ani ja ani Berek nie radzimy sobie z tą nową sytuacją. Staramy się oboje, bo przecież widzę jak Psi Ryj chce biec, ale nagle coś go zatrzymuje, a on sam nie rozumie co się dzieje w jego głowie. A ja staram się nie angażować, nie denerwować, nie wywierać na nim presji… Behawiorysta zdiagnozuje nie tylko Berka, ale także mnie i mam nadzieję, że nas pokieruje w dobrym kierunku 😉