Wiele razy wspominałam, że jak ognia unikam turystów i turystycznych miejsc, bo sama nie lubię tłumów plus, gdy jestem z Berkiem, widzę, że on też ma takich miejsc dość. To nie dla nas i już. Jednak nie wszystko co atrakcyjne turystycznie jest złe – tylko jeśli można to warto po prostu spróbować zwiedzania poza sezonem.

Adam zaplanował sobie urlop i postanowiliśmy pojechać do Giethoorn – holenderskiej Wenecji – małej wsi, gdzie nie ma dróg, a ruch odbywa się tylko kanałami. Wiedzieliśmy, że unikniemy tłumów, bo jeszcze nie zaczął się sezon turystyczny. Dodatkowo, ostatnio w Holandii jest lodownia, więc chyba nawet miejscowi nie wychodzą z domów, ani nie pływają rekreacyjnie po okolicy.

A jest gdzie pływać! Giethoorn, oczywiście samo w sobie jest niezwykle urokliwe, ale malutkie, więc kanałami szybko wypływa się z wioski na okoliczne podmokłe pola. Wśród traw wszędzie siedzą kaczki, słychać bażanty i czuć… krowy ;). Cisza i spokój. Ja, osoba, która jak tlenu potrzebuje czasem spokoju, byłam w raju. Domyślam się, że w sezonie wygląda to trochę inaczej, ale uważam, że nadal jest świetnie. Łódkę wypożycza się w Giethoorn i można popłynąć szlakiem trasą przez około godzinę, lub dłuższą, która zajmuje ponad dwie. My wybraliśmy trasę godzinną, bo wiało, było zimno i co chwila zaczynał padać deszcz z gradem.

Nie wiem jakim cudem w dzień kiedy co chwila padał grad udało nam się przez godzinę, kiedy byliśmy na łódce, mieć ładną pogodę. Nawet czasem wychodziło słońce.

Berek przez pierwsze dwie minuty był na łódce trochę niepewny. Usiadł mi nawet na chwilę na kolanach. Jednak jak tylko wypłynęliśmy z wioski na pola, Psi Ryj stał się niuchającym nosem – mózg przełączył się z poddenerwowania i niepewności na tryb analityczno-maszynowy, wzrok się wyostrzył i pies mi nagle wypiękniał, stał się konkretny. Pracujący. Zachwycałam się, bo pomimo tych wszystkich swoich cech wyłączających mi czasem psa, był grzeczny, nawet spokojny.

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

Po drodze mijaliśmy również małe jeziorko. Mało nam tam łba nie urwało… Pies „zaparkował” ochronnie swoim tyłkiem bliżej mnie, bo ilość zapachów chyba go obezwładniła i potrzebował wsparcia.

Po dopłynięciu do Giethoorn i oddaniu łódki stwierdziliśmy, że warto jeszcze szybko przejść się z psem, żeby trochę zresetował mózg. Oczywiście najpierw na drodze natknęliśmy się na bażanta, kota (akurat tego Berek nie zauważył), a potem uciekaliśmy przed chmurą gradową.

I jeszcze zdjęcie, na którym jest kwintesencja setera – piję sobie herbatkę z termosu, pies jest po wielkich przeżyciach, zmęczony. Jest grzeczny, ale… niby jest, ale nie do końca, bo nos jest gdzieś daleko, fruwa za bażantami. Pies siedzi koło mnie, mamy niby odpoczywać i Berek może i chciałby odpocząć, ale ten nos, ten węch… Tylko on (i my) wiemy ile kosztuje go takie spokojne siedzenie. Kocham go za to jak on się stara, choć czasem mu nie wychodzi i nos wygrywa i zaczyna rządzić. Trudno, zdarza się najlepszym 😉

Na koniec dwa zdjęcia z drogi powrotnej, gdzie przez większość czasu pogoda była okropna. Do tej pory nie mogę uwierzyć, że nie zmokliśmy na tej łódce.

Zwodzony most na autostradzie

Deszczo-gradobicie